Woonzorgcentrum

WZC Sint-Bernardus is een woonzorgcentrum met 96 bewoners. De zorgbehoevende ouderen wonen er in 12 leefgroepen van telkens 8 mensen

Binnen dit 'kleinschalig wonen' wordt ernaar gestreefd om ouderen in een vertrouwde, prettige en herkenbare omgeving een thuis te bieden.

Iedere leefgroep beschikt over een gezellige living, een goed uitgeruste keuken en 8 individuele zorgkamers.

De ruime en lichte kamers hebben een groot raam dat uitgeeft op een mooie tuin met wandelpaden, waterpartij en petanquebaan.

Iedere kamer is uitgerust met een moderne badkamer, inclusief douche, toilet en lavabo. Het basismeubilair is voorzien, maar er is voldoende ruimte om eigen meubelen en persoonlijke zaken mee te brengen.

6 leefgroepen vormen de afdeling Emeth (wat betekent 'vast, zeker,betrouwbaar'), de andere 6 leefgroepen vormen de afdeling Mosa (wat betekent 'de bron').

In beide afdelingen zijn de leefgroepen divers samengesteld.

Er kunnen zowel mensen met een lichamelijke zorgbehoefte als met dementie terecht.

Emeth is uitgerust met een elektronisch dwaaldetectiesysteem zodat - indien nodig - mensen met dementie zich veilig binnen de leefgroep kunnen bewegen zonder de weg te verliezen.

In Mosa is geen dwaaldetectie, maar ook daar wonen naast mensen met een fysieke beperking, mensen met dementie.

Voor beide doelgroepen hechten wij heel veel belang aan de mogelijkheid tot vroegtijdige zorgplanning en aan palliatieve zorg in de laatste levensfase.

Kleinschalig wonen

Onze voorziening heeft 12 leefgroepen waar telkens 8 personen samen wonen.

Deze mensen vormen als het ware een groot gezin waar ieder zijn plaats heeft. Samen eten, samen TV kijken, wat huishoudelijk werk doen, de vogels voederen, kaarten, bezoek ontvangen, de krant lezen met een vrijwilliger, soms eens naar een activiteit gaan en vooral goed voor elkaar zorgen, dat is de essentie van het kleinschalig wonen.

Wonen met zorg

Zoals in de thuiszorg komen onze zorgverleners 'aan huis'. De zorgkundige is samen met de poetsvrouw het meeste aanwezig in de leefgroep. Zij helpt bij de lichamelijke verzorging, de maaltijden en bij alles wat moeilijker loopt voor de bewoner. De verpleegkundige coördineert de zorg : ze gaat rond bij de verschillende leefgroepen, verdeelt medicatie, doet specifieke verzorgingen en houdt contact met de huisarts.

De mensen van de kiné komen naar de leefgroep voor individuele behandelingen of nodigen bewoners uit om in het kiné-lokaal in groep te oefenen.

Onze ergotherapeuten en animators organiseren onder andere de activiteiten waar mensen uit verschillende leefgroepen naar toe kunnen om even 'thuis weg te zijn'. Daarnaast nemen ze individuele begeleidingen op en dragen mee zorg voor het woon- en leefklimaat.

De maatschappelijk assistent ontmoet men bij opname. Zij biedt gedurende het verblijf sociaal-administratieve bijstand. Ook voor palliatieve, pastorale en spirituele zorg kan ondersteuning aangeboden worden.

De bewoner blijft echter steeds in de mate van het mogelijke zijn eigen zorg sturen. Hij krijgt ook de kans om wensen ideeën en suggesties aan te geven.

Zorg dragen met en voor elkaar

Ondanks het feit dat men ouder wordt en een aantal mogelijkheden afnemen, staat men er niet alleen voor. Binnen de leefgroep wordt voor mensen gezorgd en kunnen mensen zorg helpen dragen voor elkaar. Dit lijkt misschien onmogelijk maar niets is minder waar.

Iemand iets helpen herinneren, een gesprek voeren over vroeger, vragen hoe het gaat, een doodgewone glimlach of er gewoon 'zijn', kan wonderen doen. Op die manier voelt de ander zich niet alleen en hebben mensen betekenis voor elkaar. We vinden het heel belangrijk om mensen vrijblijvend uit te nodigen om samen te komen. Zo kunnen we vorm geven aan de 'spirituele dimensie' van zorg : iets wat mensen inspireert, motiveert, draagt, houvast biedt, verbindt,...

Elkaar ontmoeten en verbinden

Binnen de leefgroep warmte en genegenheid ervaren van elkaar, van de medewerkers, van familie en vrijwilligers, helpt bewoners groeien. Bij opname kan men zich soms niet voorstellen dat men ooit zal kunnen wennen aan een nieuwe omgeving. En toch ...

Een extra schouderklopje, voldoende informatie, het gevoel hebben dat er ècht geluisterd wordt en dat men zoveel mogelijk zijn eigen beslissingen kan nemen, tijd krijgen om verdrietig te zijn voor wat men heeft moeten achterlaten : het kan allemaal helpen. Misschien had men nooit gedacht nog een (luister)boek te kunnen lezen, een ritje te maken met de duofiets, zonder pijn in de zetel te kunnen zitten, en toch...

We zoeken samen met de bewoner en het team naar wat nog wèl kan en proberen dat uit te bouwen. Zo blijft men verbonden.

Verbonden blijven tot het einde

We wonen in een huis waar ook mensen sterven. Dit is niet vreemd maar kan onwennig zijn.Het brengt verdriet en rouw mee. Maar door ook dat bespreekbaar te stellen, door een gebed en een viering, door op dat moment extra zorg te dragen voor de familie en de medebewoners en door heel veel kleine dingen is rouwen niet loslaten, maar opnieuw verbinden en toevertrouwen.